انتهای رویای الهه عزیز

حسرت با وجود همه حسرت و دلبستگي‌ام مي‌روم تا كه خيالت نشود زندگي‌ام مي‌روم تا ز من و عشق من آسوده شوي تا شكر خند زني از من و از سادگي‌ام مي‌روم تا نزني ناوك غم بر دل من تا كه درمان شود اين زخم و رود خستگي‌ام چه محال است رسيدن به وصالت جانا شايد اين است تقاص من و ديوانگي‌ام رفتم از زندگي‌ات ياس من آرام بمان با وجود همه حسرت و دلبستگي‌ام

ايران هنوزم بعد اين سالا، همون ايران ديروزي همون احساس رويايي كه تو هر صحنه پيروزي همون احساس شوقي كه، نشسته تو دل اين شهر به ياد لحظه‌هايي كه مي‌گن آزاد خرمشهر همون حسي كه مي‌بينم، كه اين‌جا فكر پروازن هنوزم لحظه آخر دارن آينده مي‌سازن ببين بي‌بي توي ايوون نگاهش مونده روي در پدر مي‌آره سربندي با طرح يا علي‌اصغر مي‌گن كه بعد پروازش، هنوز تو اوج افلاكه تنش تنديس در خاكه، پلاكش زينت خاكه

بي‌بهانه نمي‌دانم چرا هر بار كه مي‌روي بي‌بهانه عاشق‌تر مي‌شوم و در انتظار بازگشت خط‌هاي سفيد جاده‌اي كه رفته‌اي مي‌شمارم و هر بار كه بازمي‌گردي بي‌بهانه باز هم دلت را مي‌شكنم اما تو هميشه عشق را بي‌بهانه برايم دكلمه مي‌كني

در دیدهٔ‌ من خیره شود نقش کسی‌ مست

هر جا که دود شعلهٔ‌ بی‌ تاب نگاهم

...بر بام و در خانهٔ من نقش نگاهیست
...
نقشی‌ که بر آن، دیده فتد گاه بگاهم

او گوش بره دوخته تا نغمه بر آرم

آن نغمه که هرگز ز لب خود نشنودم

آن راز کزان مهر خموشی نگرفتم

وان عشق کزان سوختم و لب نگشودم !!!